Gaan we nog kluunen?

De weersverwachting voor begin februari is lichte nachtvorst. En dan begint het bij Jan en Jelle en Jouke weer te kriebelen. Want zou het er dit jaar dan van kunnen komen? Zou het dan eindelijk weer eens kunnen?

Mijn opa was een wijze man. Op een dag, ik zal een jaar of zeven geweest zijn, waren we samen aan het fietsen. Hij had me al een paar keer gewaarschuwd dat ik beter voor me kon kijken dan achterom, maar ik wilde toch ook graag weten wat er achter me gebeurde, toen ik plotseling werd aangereden door een overstekend betonnen paaltje.

Heel droog zei hij toen dat hij de volgende keer in het gesprek met de burgemeester zou vragen om dat paaltje weg te laten halen. Ik was onder de indruk van zo veel invloed. Ik ben jaren later nog steeds met een boog om dat paaltje heen gereden.

Opa leerde me ook de boerenspreuken waar we nu nog steeds op kunnen vertrouwen. Een ervan was dat als de dagen gaan (ver)lengen de winter gaat (ver)strengen. Dus is februari de beste tijd om naar de Elfstedentocht uit te kijken. Maar de weersverwachting in de Enkhuizer Almanak voor de eerste helft van februari doet de hoop op kluunen bijna verdwijnen. Het gaat ’s nachts nauwelijks vriezen en overdag halen we zelfs af en toe dubbele cijfers in de plus. Dan kan de gevoelstemperatuur wel lager zijn, maar daar heeft water helemaal geen boodschap aan.

Op televisie komen overigens wel de ontberingen van de barre tocht van ’69 in alle hevigheid voorbij. Bevroren oogleden, vingers, tenen en andere op grote afstand van de warmtebron fungerende ledematen in allerlei variaties werden getoond. En dan dat enorme aantal ontgoochelde deelnemers die door allerlei tegenslagen niet op tijd de finish haalden. Heb je zo je best gedaan…

Ik vind het onbegrijpelijk dat mensen daarnaar kunnen verlangen. Maar zo begrijp ik ook niet dan jonge mannen in grote groepen jonge stieren in Pamplona uitdagen terwijl ze op school toch zullen hebben kunnen leren dat een stier, alleen al door zijn grotere gewicht, de mens in kracht flink de baas is. Laat staan als hij een kudde broeders meebrengt. Bovendien hebben die kolossen enorme vervaarlijke hoektanden die tot boven hun ogen zijn gegroeid.

Of dat voetbalsupporters naar een wedstrijd van hun favorieten gaan, terwijl ze weten dat er daar een stel mannekes staat op te wachten die hen wil overtuigen dat ze dat beter niet kunnen doen. En die hun overtuiging kracht bijzetten met metalen vingerbeschermers en ferme aardappelschillers die ze heel toevallig bij zich hebben.
Ik hoop dat de toeschouwers van de optochten met carnaval zich kunnen baden in een lekker zonnetje en dat we dan met z’n allen kunnen genieten van de krokussen en narcissen die dan de grasvelden en boomspiegels in de wijk zullen sieren.

Martin