Fat bike

Laatst werd ik bijna van mijn sokken gereden door een minimensje op een mini fat bike. Op het trottoir nota bene.
Uit het niets was hij er plotseling. “Hé ouwe lul, kan jij niet uitkijken?” . Ik schrok me een hoedje! Mijn wedervraag: “Hé menneke, kan jij wel remmen?” heeft hem waarschijnlijk niet eens ingehaald vanwege zijn snelheid. En geen (oudere) verantwoordelijke in de buurt die hem aanwijzingen kon geven over de ter plaatse geldende verkeers- en beleefdheidsregels.
Even verderop had hij bijna weer een vergelijkbare confrontatie; dit keer met een vrachtwagen. Hij kon inderdaad wel remmen.
Zo zijn er legio verhalen waarbij het nog net goed gaat, maar grote kans bestaat dat het toch ook een keer goed fout gaat. En wie is dan het haasje? Bij zo’n kind is dat meestal de ouder of verzorger. Heeft die dat dan niet door? Als ouder weet je toch wel dat je verantwoordelijk bent? Of kun je die verantwoordelijkheid afwentelen op je WA-verzekering? Mogelijk de financiële verantwoordelijkheid nog wel, maar hoe voel je je als jouw kind zoveel ellende veroorzaakt door zijn onbesuisd gedrag? En dat jij hebt gestimuleerd door de aanschaf van die fat bike. Of had dat kind zoveel geld in zijn spaarpot dat hij zelf die fat bike heeft gekocht? Kan ik bijna niet geloven.

Onwillekeurig moest ik terugdenken aan de tijd toen onze kinderen nog klein waren. Als we op vakantie gingen vond onze zoon van 3 het prachtig als bij het opzetten van de vouwwagen alle deuren van de auto open stonden.

Dan klom hij op de bestuurdersstoel en stond als een trotse chauffeur dapper aan het stuur te draaien. Dat kon toen nog want een stuurslot had die ouwe Opel niet. En hoe trots was hij enige tijd later toen hij - mijn schoot fungeerde als stoelverhoger - de auto keurig netjes de garage instuurde, terwijl ik de pedalen bediende.

Enkele jaren later liet een bevriende firmant uit Son vol trots zijn zesjarige zoon de nieuwste aanwinst, een kraakwagen met automatische inname, de werking van dat immense ding demonstreren. Het jochie liep naar zo’n grote bedrijfsafvalcontainer en duwde die tot vlak voor de auto. Daarna klom hij in de cabine en startte de motor. Alsof het zijn dagelijks werk was zette hij het mechanisme in beweging en soepeltjes kwamen de beide armen naar voren, haakten de container aan en tilden die over de cabine. Eenmaal boven de laadbak kantelde de rolcontainer waardoor alle inhoud, zogenaamd, in de vergaarbak viel. Nog een keer naschudden en daar kwam de lege container weer keurig voor de cabine op de grond. Voor hij uit de auto klom, keurig motor af, handrem controleren en sleutel achter de zonneklep. Zijn pa streek hem over zijn bol: “Goed gedaan, menneke.”

Kinderen willen heel graag leren. En als je het op een leuke manier brengt, blijven ze graag leren. Ook als ze al (bijna) volwassen zijn.
En leren over de dingen die je niet mag of moet doen is ook leren. Maar op die leeftijd weten hoe je aan een opvoersetje komt, is in mijn ogen in ieder geval te vroeg.

Martin