Weer naar school

Hoewel het ieder jaar een vast ritueel is, is het toch voor een aantal wijkgenoten steeds weer spannend: die eerste schooldag.

Weg uit de vertrouwde omgeving van papa en mama of opa en oma en losgelaten worden in de kakofonie van een schoollokaal. Helemaal alleen. Althans zo voelt het wel. Geen moeder waar je je verlegen achter kunt verschuilen en zo kunt gluren naar die nieuwe omgeving. Of een vader die je troostend op zijn arm voorzichtig laat wennen aan wat je later in je leven zult betitelen als gewoon, leuk, vervelend, k*t of nog anders en wat wij kennen als leeromgeving. En al gauw moet je het zelf zien te redden met dat mens dat jou juist dat wil laten doen wat je niet wilde doen en al die vervelende andere kinderen die nou net willen spelen met het speelgoed wat jij uit hebt gekozen. En er was al zo weinig keuze.
En dan moet je ook nog netjes op je stoeltje zitten luisteren naar dat mens dat meent de wijsheid in pacht te hebben en jou van alles op je mouw wil spelden. Laten we het er maar niet over hebben. En trouwens, jij weet zelf wel wat je wil, dat hoeft dat mens je niet te vertellen!

En dan, wat leer je nou helemaal op die school? Zit je me daar van half negen tot twaalf om iets te leren en wat gebeurt er? Laat dat mens alle kinderen vertellen over de vakantie! Daarvoor hoef je toch niet naar school? Dat kan toch ook bij voetbal of knikkeren?

Bij het voetballen gebeurt er vaker iets bijzonders. Zoals vorige week op het voetbalcourt in de Groene Long. Komt er plotseling een politieauto over het fietspad gereden. (Ja, zij mogen dat wel!) Roepen de voetballende kinderen naar de agenten of ze mee komen doen. En ja, dat doen ze. En met plezier, blijkt uit het enthousiasme van beiden. En ook dat van de kinderen. Leuk, zo'n inzet van die dienders.
Onze informant had helaas geen fototoestel bij zich, anders had ik hiervan het bewijs kunnen leveren met een mooi plaatje.
Nou ja, eigenlijk maar goed, want anders had ik ook weer moeten aantonen dat het een onbewerkte foto was. Want de fotoprogramma's kunnen tegenwoordig plaatjes zodanig manipuleren dat het lijkt alsof politieagenten meedoen met een spelletje voetbal van een stel kinderen in de Groene Long in onze wijk.
Fijn, dat de hermandad zich nog bezig kan houden met vermaak van kinderen.
Vroeger moesten wij, bij gebrek aan voetbalcourts, op straat voetballen. Ja, dat kon toen nog wel, vonden wij! Maar het mocht niet. En als dan ook onze lokale Bromsnor langs kwam, moest je heel snel weg wezen met de bal, anders zette hij het mes er in en kon jij op het politiebureau twee bakstenen een half uurtje boven je hoofd houden. Nee, geef mij de tegenwoordige tijd maar!

Martin