Niet alleen eenzaam

“Wij zijn twee eenzame cowboys…De Veluwe is onze prairie, daar voelen wij ons vrij en blij…” zongen Johny Kraaykamp en Rijk de Gooijer in 1957! Moet je nagaan: toen was de Veluwe al onderweg om een prairie te worden. En toen hadden we nog geen benul van de klimaatcrisis. Of was die er toen nog niet? Ik had er in ieder geval nog geen vervelend gevoel bij. Ik deed lekker mee op m’n tweetakt brommer en rookte als een schoorsteen. Toen nog wel. En met vrienden racen wie het hardst kon. Ik verloor altijd want de winnaars waren steeds de Kreidlers en Tomossen en ik had maar een brave Batavus.

Maar we waren niet eenzaam. Vriendengroepen van 15 en meer waren eerder regel dan uitzondering, alhoewel je altijd een of enkele speciale (noem ze maar boezem)vrienden had. Met sommige was je zo bevriend dat je er wel mee op vakantie ging. En je ging ook voor elkaar door het vuur!

Ik merk dat steeds minder kinderen ook buiten spelen. Waar vind je nog pindollende of knellende kinderen? Zie je nog ergens van die grote hinkelbritsen of knikkerkuiltjes? Touwtjespringende of Diefje met verlossende koters? Nee, de kinderen van vandaag zitten weliswaar bij elkaar op een muurtje of een bankje, maar staren omlaag naar een scherm waar ze met twee duimen allerlei aan toe vertrouwen. Eenzaam…
En zelfs die telefoons in hun handen voelen zich eenzaam.
Want als die ongevraagd met elkaar gaan communiceren, denkt iedereen meteen dat China daar achter zit, en dat mag dan weer niet.
Maar, alles wat die kinderen van elkaar weten zit in dat telefoontje, niet in hun geheugen.
OK, er zijn tegenwoordig wel stuiterende kinderen, maar die doen geen spelletje met glazen knikkers. Die moeten in therapie, want ze moeten allemaal in het patroon ‘Normaal’ passen. Vroeger waren ze gewoon alleen maar ‘druk’.

Gelukkig zijn er op latere leeftijd wel weer gezamenlijke interesses. Zoals bij het eerste lustrum van de Bloementuin. Daar stonden toch mooi zo’n veertig of vijftig mensen te schuilen voor een plotselinge regenbui, samen met onze burgemeester Dijsselbloem. En genieten van heerlijke zelfgebakken koekjes.

Of bij het Klapstoelenconcert. De dirigent had code oranje afgegeven en dus ging iedereen gedwee naar de sporthal. In een mum van tijd zat de ‘zaal’ vol. Daar bleek toen de eerste trompettist de afslag te hebben gemist en zonder trompet geen concert. Maar geen nood: de dirigent blies de trompetpartij en liet de baton aan een ander over.
En er was applaus. Na ieder nummer weer. Ik keek nog of de stoelen ook klapten, maar het waren allemaal alleen maar de bezitters die klapten; geen enkele stoel deed mee. Ik vroeg me af of het dan eigenlijk wel klapstoelen zijn?

Martin