Schokkend

Ik had nooit gedacht dat het mij ooit zou overkomen, maar vorige week gebeurde het wel.

Ik wandelde over het industrieterrein en luisterde naar het kwetteren van de vogels. Leuk geluid wat af en toe werd overstemd door het zware geronk van een vrachtwagen of door gierende banden van een haastige automobilist die weer wilde bewijzen dat de sluiproute door de wijk ook sneller is dan de gebruikelijke weg om de wijk heen.

En toen ook dat geluid verdwenen was hoorde ik een kindje huilen. Nee, geen gevallen kleuter met gierende uithalen, maar een baby die het niet zo erg naar zijn zin heeft. Ik keek om me heen in de verwachting ergens een kinderwagen te zien. Maar nee, in geen velden of wegen een rijdend bedje te zien. Ik liep in de richting van waar ik het geluid hoorde. Voor mij, in de felle zon, stond een donkere auto geparkeerd. De ramen stonden alle vier op een kier en het geluid kwam overduidelijk uit die auto. En ja hoor. Op de bijrijdersstoel stond een draagwieg, met de kap omhoog tegen direct zonlicht, zodoende zag ik alleen maar een spartelend dekentje.

Aan de overkant van de straat was een mooie parkeerstrook in de schaduw van een groot gebouw en ik bleef een beetje in de buurt en keek links en rechts naar iemand die voor bezorgde ouder van het kindje door kon gaan. Maar nee, nergens was iemand te bekennen die kennelijk de weg wilde weten of even informatie ging vragen.

Net toen ik besloot om dan maar met de politie te gaan overleggen kwam er een grote witte auto voorzichtig de bocht om. Enkele meters voorbij de bewuste auto stopte de witte, reed een stukje terug en stopte precies naast de donkere. De alarmlichten gingen aan en er stapte een dame achter het stuur vandaan. Ze liep naar de donkere auto en opende het portier bij de draagwieg. De moeder!!

Op dat moment zag ik dat de witte auto groene dealerkentekenplaten had. En toen kwam bij mij ook nog ongeloof op. Kennelijk was de dame op weg voor een proefrit met de witte auto. En ik zag het drama al helemaal voor me.
Stel je voor dat ze tijdens zo’n proefrit nou eens een aanrijding krijgt. Dat hoeft niet eens haar schuld te zijn, maar ze moet daardoor wel haar kindje veel langer alleen laten dan ze oorspronkelijk had gedacht.
Of anders dat een van die sluiprouterijders de bocht iets te ruim had genomen en daarmee haar auto met de baby had geschept? Wat was er dan gebeurd? Ik was op dat moment niet in staat om naar haar toe te gaan en dit te vertellen. Bang dat ik mijn emoties niet onder controle kon houden.

Ik hoop, eerlijk gezegd, dat deze moeder in de wijk woont en dit verhaal leest en dan iets begrijpt van mijn verbijstering.

Deze keer is het gelukkig wel goed afgelopen.

Martin