Landjepik

De laatste tijd moet ik steeds vaker denken aan een spelletje wat wij vroeger vaak speelden.

Ik ben opgegroeid in Strijp, waar na de tweede wereldoorlog nog volop ruimte was om buiten op straat te spelen. En waar alle stoere jongens van 10 – 11 jaar een mes in de broekzak hadden. Geen tafelmes, maar zo een wat je dicht kon klappen en waar dan het lemmet in een uitsparing van het handvat zat.

Het spel speelde je met een vriendje op een stuk grond waar we een zo groot mogelijk vierkant aangaven, verdeeld in twee gelijke helften. En grond was er genoeg, toen. Onze voorkeur was een onverharde toegangsweg naar enkele afgelegen weilanden, waar hooguit twee keer per dag een boer langs kwam om de koeien te gaan melken. Van de eerste keer hadden wij trouwens geen weet: dat was zo vroeg in de morgen, dat wij nog niet aan spelen toekwamen.

Goed, nadat we een speelvlak hadden getekend, koos ieder een helft, en dan ging het spel van start. Om beurten mocht je vanuit je eigen ‘land’ het mes in het land van de ander gooien. Als het rechtop bleef staan mocht je de grens over en een rechte lijn trekken van grens tot grens, in de richting waarin het mes stond. Het ’vreemde’ land wat aan het jouwe grensde mocht je dan annexeren.

En zo ging dat om de beurt, tot jouw land zo klein was geworden dat je er niet meer in kon staan, of als het helemaal omringd was door land van de tegenstander.
Dan had je verloren!

In dit landjepik was er ook een strategie in het ‘oorlog voeren’.
Je moest zorgen voor een scherp mes, want botte messen vielen gemakkelijker om, en dan was je af! Veel huizen hadden dan ook op menige hoek nog de zichtbare slijtplekken van het messen slijpen. Je moest het mes ook bij het lemmet pakken en dan hard gooien. Met botte messen had je veel meer kans dat het gruis spelbreker was en je mes tegenhield, waardoor je tegenstander opnieuw kansen kreeg. Zelden werd het mes na het spel gebruikt om de strijd op andere manier te beslechten. Het werd opgeborgen en samen gingen we over op een ander spelletje. Het spelletje landjepik had dan hooguit een half uurtje geduurd.

Dat andere landjepik duurt nu al enkele jaren. De twee betrokken vrienden zijn al langere tijd uit elkaar, en hadden geen afspraak om het spel te gaan spelen. Uit het niets greep Lady in 2014 plotseling zijn mes en gooide het naar zijn buurland. Toen Lody daar niet meteen fel op reageerde, annexeerde Lady eenvoudigweg het stuk land van Lody. Stiekem gaf hij ook nog messen weg aan vriendjes in het oosten van het buurland. Die kenden het spelletje ook en speelden mee. En nu zijn de messen voorzien van ontploffende ladingen en zo groot dat ze met een kanon moeten worden gegooid!

Zo ver zijn wij vroeger nooit gegaan.

Martin