Weer de loopgraven in...

Je komt er gewoon niet omheen. Het blijft maar sappelen en we leven alleen maar van persco naar persco.
Wat komt er nou weer op ons af? Steeds maar weer die belemmering om weer eens gewoon gewoon te kunnen doen. En het lijkt wel of ons leger te klein is. Steeds als we te horen krijgen dat de vijand in het zuidoosten gedwongen is tot overgave heeft hij in het noordwesten weer hard toegeslagen. Met weer de nodige soldaten die in het ziekenhuis belanden of misschien nog wel erger.

En onze oorlogsstaf verzint steeds weer nieuwe munitie om weer baas in eigen polder te worden. En die munitie wordt ook alsmaar effectiever. Waren het eerst alleen instructies van hoe om te gaan met de vijand, later kwamen daar ook nog bommen bij, die je echt persoonlijk diende te komen ophalen. En waarvan we er nu al een derde krijgen. Of een tweede als je er voorheen maar één had ontvangen zodat je kon dansen met Janssen.

Maar die vijand is niet klein te krijgen. Want hij is slim, heel slim. Hij vermomt zich iedere keer opnieuw zodat we hem niet goed kunnen raken met onze munitie. Die ketst af op zijn pantser en maakt daar alleen maar een deukje in. En verder niks. Onze oorlogsstaf noemt die vermomming heel lief varianten.

Tot nu toe heetten die heel anoniem variant A, B, C, D, enz. Nu hebben we een nieuwe import uit Zuid Afrika met de welluidende naam Omicron, in het jargon bekend onder de formule B.1.1.529.
Ik zou onze oorlogsgeneraal willen adviseren om die Portugese commandant, die het in eigen land zo goed verwoordde, naar onze polder te halen en zijn vergelijking te laten maken voor onze legertop.

Zijn verhaal zou als volgt kunnen klinken: “Estamos diante de uma bifurcação em nosso caminho …..”

Ho, wacht even! Als we hem eerst nog even naar de nonnen in Vught sturen om onze poldertaal te leren begrijpen de mensen hem beter:
“We staan voor een splitsing van onze weg in twee wegen die beide naar 2024 leiden. De linker route is wel erg lang met veel bochten en omwegen, maar zonder veel risico. Ongeveer 1 op 250.000 passanten haalt helaas de eindstreep niet. Voor deze route moet je wel enkele bommen in je bagage hebben.

De rechter route is veel korter, maar daardoor ook veel risicovoller. Het gaat langs ravijnen en over snelstromende rivieren met watervallen en kolken. Ook zitten er krokodillen in de rivieren. 1 op 10.000 beklimmers komt er niet doorheen. Deze route is ook toegankelijk voor mensen zonder bommen.”

Recent kwam een epidemioloog met een nieuwe zienswijze over het verloop van de oorlog. We kunnen de strijd pas winnen als iedereen een keer gewond is geraakt en zo blijvend de eigen immuniteit heeft opgebouwd.
Hopelijk hebben we er dan wel voor gezorgd dat er genoeg stretchers in de ziekenboeg staan en er ook voldoende hospikken rondlopen.

Martin