Het nieuwe normaal

Als ik door de wijk fiets zie ik vaak leuke en interessante vernieuwingen. De bloementuin staat er prachtig bij: alles groeit en bloeit dat het een lust is voor het oog en de neus en een overvloed aan zaden en stekken is beschikbaar voor wijkbewoners die ook hun eigen tuin of balkon willen opsieren. Ik mis alleen iedere keer die kabouter die met een kruiwagen water uit de vijver gaat halen.

En nou is er ook een nieuw klimkasteel naast de bloementuin verschenen. Wat een uitdaging voor de vrijwilligers van morgen. Daar kun je je toch lekker op uitleven? Eerst klim je met gevaar voor eigen leven naar een duizelingwekkende hoogte waar je zelf al gauw twee of drie keer in past met een uitzicht tot ver richting Acht, Best of Son en daarna glij je in volle vaart weer naar de begane grond. Ook met gevaar voor eigen leven.
Want, wat ontdekten oplettende wijkbewoners? In het zand aan het einde van de glijbaan staken kapotte flessen in de grond. Kindjes die daarin terecht zouden kunnen komen. Ik moet er niet aan denken…
Hoe die flessen daar gekomen zijn? Die zijn niet zelf uit de glasbak gestapt en hebben elkaar de nek gebroken en zich ingenesteld in het zand. Dat hebben mensenhanden gedaan! Twintig vingers van wezens met verstand. Dat is toch ontzettend gruwelijk, alleen al om zoiets te bedenken!
Ik vraag me dan af: Hoe oud zouden die mensenhanden geweest zijn? Zeker niet zo oud dat ze van ouders of grootouders van die spelende kinderen kunnen zijn.
Dus jonger is aannemelijk.
Onvolwassen jeugd, die er plezier in schept om de absurditeit van sommige Amerikaanse films te evenaren of zelfs te overtreffen. Omdat ze iets zoeken om over op te kunnen scheppen naar hun leeftijdsgenoten. “Kijk, dat durf ik!”
Deden ze dat onder invloed van het tegenwoordig zo populaire lachgas? Ook in onze wijk zie ik regelmatig achteloos achtergelaten patronen met die bekende bomvorm.
Ik zou dan wel eens in gesprek willen gaan met de eigenaars van die handen en ze dan vragen of ze het ook zouden kunnen waarderen als in enkele van die lachgaspatronen blauwzuurgas zou zitten in plaats van lachgas. Mogelijk dat die gastjes dan zouden zeggen dat ze dan hun lachgas niet meer bij die dealer zouden kopen. En gelijk hebben ze!
 
Sinds kort heeft de wijk ook haar eigen Food-Share voedselbank. Olga Jonk zette een kastje naast haar voordeur en opende zo de mogelijkheid om overtollige etenswaren aan te bieden aan mede-wijkbewoners. Prachtig initiatief en in hele mooie krulletters aangeprezen!
 
En de tweede huisarts van het eerste uur gaat met pensioen. Maarten Klomp heeft begin deze maand afscheid genomen van zijn patiënten en het personeel van de huisartsenpraktijk. Maar hij blijft zich inzetten voor het welzijn in de wijk en begeleidt de vernieuwingen die mede door hem in gang zijn gezet.
Ik wens hem graag, mede namens alle wijkbewoners, gezonde en fijne jaren toe, als bestuurder, maar vooral ook als opa en liefhebbende echtgenoot van oma!

Martin