Wondere Wereld
Vorige week moest ik een internetaankoop
betalen. In de procedure
verscheen er op mijn computerscherm
zo’n gek vierkant wat er
uitziet als een bovenaanzicht van
een doolhof. Ik liet dat vierkant aan
mijn telefoon zien en prompt verdween
het vierkant weer van het
scherm, alsof het zich betrapt voelde.
En nog geen seconde later vertelde
de webwinkel dat ik betaald
had. Ik had niets betaald! Dat moet
mijn telefoon gedaan hebben, riep
ik nog. Stoïcijns negeerde de webwinkel
mijn opmerking en liet weten
dat ik de keuze had: Verder
winkelen of naar buiten.
Onwillekeurig moest ik na dit incident
terugdenken aan de jaren 70
en 80 van de vorige eeuw. Toen
hadden we op de televisie nog het
populair wetenschappelijk programma
De Wondere Wereld van Chriet
Titulaer. De aaibare Limburger met
kabouterbaard die wekelijks weer
iets nieuws kwam vertellen over
wat we in de toekomst allemaal aan
technische snufjes en gadgets zouden
mogen verwachten. Hij toonde
futuristische beelden die alleen
maar in de hoofden van gekke geniën
konden worden uitgedacht. Maar
werkelijkheid worden? Ho maar!
Dachten we toen!
Inmiddels zijn heel veel van die
technieken nu zo gewoon dat we er
niet eens bij nadenken als we ze
gebruiken.
Hij vertelde al ver vóór de eeuwwisseling
dat computers ons leven gingen
bepalen en dat glasvezel de
internetverbinding van de toekomst
zou worden. Tegenwoordig is meer
dan de helft van Nederland verglasvezeld
is 95% van de Nederlandse
huishoudens via een computer met ‘buiten’ verbonden.
Een ontwikkeling waar hij in de jaren‘70 ook over vertelde was de
beeldtelefoon. Een telefoon met een
beeldscherm in het toestel verwerkt
waarop je de spreker aan de andere
kant van de lijn kon zien. Ik wist
dat men daar bij mijn werkgever al
een hele tijd mee aan het experimenteren
was. Maar mijn gedachten
gingen naar de keer dat Swiebertje
in de Tv-serie Saartje aanspoorde
om op te nemen toen de
ouwerwetse telefoon in het huis van
de burgemeester rinkelde. ”Ja, ja,
kalm maar” zei Saartje, die eerst
haar schort afdeed en haar haar
fatsoeneerde voor ze de hoorn opnam
en riep: ‘Met het huis van de
Burgemeester”’.
Ik laat me afleiden. Het is toch
frappant dat mijn telefoon in een
fractie van een seconde kan zien
wat ik gekocht heb, bij wie, wat het
kost en even de betaling regelt en
zorgt dat de factuur mee geprint
wordt. En ja! Ook dat heeft Titulaer
al decennia geleden aangekondigd.
Een unieke code vervangt onze
handtekening. Waar vroeger directeur
Hendriks van het ABN-AMRO
kantoor aan het Biarritzplein met
een bijna onzichtbaar knikje aangaf
aan de dame aan het loket dat ik
een bedrag van 2000 gulden op
mocht nemen, is die taak tegenwoordig
gewoon toevertrouwd aan
mijn mobieltje. Komt geen mijnheer
Hendriks meer aan te pas. En Titulaer
had ook hierin gelijk: met mijn
mobiele telefoon kan ik ook nog
bellen. En zelfs beeldbellen.
Martin
