Hoezo pensioen?

Als je regelmatig in de wijk bent voor je boodschappen bij de supermarkten of de speciaalzaken, kom je natuurlijk op het winkelplein mensen tegen. De meesten ken je niet, of alleen van gezicht, sommigen ken je wel en dan ga je gezellig een praatje met ze aan.

Op de fiets of met de auto onderweg naar het werk of naar huis, of naar vrienden of bekenden, kom je ook mensen tegen. Die zitten op de fiets of in de auto en sommigen ervan ken je. Als je elkaar ziet steek je een hand op of roept een begroeting en je denkt: Hé, leuk dat ik die tegenkwam.

Een van die mensen die je regelmatig tegen kon komen was onze wijkagent, Erik van Pareren. Altijd joviaal, vaak in de politiebus, als hij je zag kreeg je altijd een opgestoken hand met een brede glimlach.
En dan is daar plotseling de uitnodiging: Wegens het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd….
Is dat onze Erik? Die jonge vent? Hoe kan dat nou? Maar hij is het wel! En hij verdient het ook!
Hij was een échte wijkagent; als er wat te doen was zag je Erik. En als je hem nodig had was hij er ook: bijna iedere maandag en dinsdag hield hij spreekuur in De Mortel. En als hij niet kon zorgde hij voor een vervanger.

We wensen Erik een fijne derde fase in zijn leven. Want wat is er nou nog mooier dan lekker genieten van het leven? Een beetje langer slapen ’s morgens, lekker op je gemak ontbijten, niet op de klok te hoeven kijken, lekker een paar uurtjes aan je hobby besteden, dan gezellig ergens koffie drinken op een terrasje en dan ’s avonds naar een uitvoering in het theater of concertzaal en daarna even lekker afzakken in het theatercafé.

In onze wijk zijn er, gemiddeld en procentueel gezien, enkele mensen meer dan in de ons omringende wijken die dit fenomeen direct herkennen. In het jaarverslag van onze gezondheidsorganisatie Elz’ las ik dat zo’n 8% van de wijkbewoners dit patroon kan herkennen, omdat ze ook niet meer dagelijks het brood moeten gaan verdienen, maar het gewoon uit hun spaarpotje betaald krijgen. Met pensioen zijn, dus.

Dat betekent niet vanzelfsprekend dat het na je pensioen alleen maar leuk en gezellig is. Denk maar eens aan die grote berg wasgoed die je na iedere vakantie weer weg moet werken. Dat was vroeger hooguit twee keer per jaar. Of dat je weer met de caravan naar de garage moet omdat de banden alweer versleten zijn. Vroeger sleten de banden veel minder dan tegenwoordig.

Wie weet volgt Erik nog wel eens het voorbeeld van de eerste wijkagent van Achtse Barrier. Die was zo weg van de wijk en het genot om er te verblijven, dat hij er na zijn pensionering is komen wonen. En met veel plezier, vertelt hij mij als ik hem bij het winkelen wel eens tegenkom.
Tot ziens, Erik. Het ga je goed!

Martin