Veiligheid

Regelmatig hoor ik weer verhalen over de verschillende trucs die in onze wijk worden toegepast om onwetende, en vooral onoplettende, goedgelovige wijkbewoners bij de neus te nemen.

Neem het verhaal van de heer Dakdekker die bij de familie Iemand aanbelt met de mededeling dat hij bij van Buren, een beetje verderop in de straat, op het dak bezig was en zag dat er wat mis is met Iemands dak. En, omdat hij toch al in de buurt is, kan hij dit euvel snel meteen verhelpen.
Tot zover geen probleem. Als de heer of mevrouw Iemand nu goedgelovig is en toestaat dat Dakdekker naar boven klimt is er een overeenkomst in juridische zin en mag de portemonnee open.
Want eenmaal boven vindt Dakdekker nog een aantal zaken meer die in de nabije toekomst voor problemen kunnen gaan zorgen. Het oplossen is nu goedkoper dan straks.
Was het nou verbeelding of had mevrouw Iemand toch wel een vreemd krakend geluid gehoord wat van het dak leek te komen?

Als meneer Iemand nou even bij Van Buren was gaan informeren was al meteen duidelijk geworden dat Dakdekker daar helemaal niet bezig is geweest.

Eerder al schreef ik over de Dame van Mensenzorg, die aanbelt en informeert naar de gezondheid en even een praatje met de bewoner wil houden. Mag ze even binnenkomen?
En dan is het gebeurd. Terwijl Dame mevrouw Iemand aan de praat houdt, doorzoeken handlangers snel het huis. Vriendelijk, maar een beetje gehaast, neemt Dame daarna afscheid.
Enkele maanden nadien kwam een kennis me met rode kaken vertellen dat ze er ook ingetrapt was, terwijl ze het verhaal toch heel aandachtig had gelezen!!

Of het verhaal van de Klusjesmannen die rondrijden in een klusbus, compleet met ladders op het dak, die aanbellen bij woningen waarvan het lijkt dat bewoners langere tijd niet aanwezig zijn, mogelijk op vakantie.
Blijft zo’n belletje onbeantwoord dan wordt de ladder opgesteld in de achtertuin en wordt er begonnen aan een klus die meestal eindigt met politie, verzekering en een glaszetter.
In zo’n geval is het fijn als je oplettende buren hebt.

Heel recent werd bekend dat de lachgaspatronen van slagroomspuiten enorm in de belangstelling staan van jeugdigen. Zouden die jongelui allemaal banketbakker willen worden? Ook in onze wijk worden regelmatig lege patronen gevonden op plekken waar helemaal geen slagroomtaarten worden bereid.
Politie, schoolbesturen en jongerenwerkers doen heel veel aan voorlichting over de gevaren van dit oneigenlijk gebruik. Maar of het voldoende is?

Martin