Terug naar de toekomst

Enkele maanden geleden heb ik u deelgenoot gemaakt van mijn verlangen om eens wat meer te weten te komen over die aaidingen die zo volop in onze maatschappij zijn ingeburgerd. Aaipet, aaifoon en aaipot, en hoe ze allemaal ook mogen heten. En iedereen gebruikt ze elke dag.
Mijn kleinkinderen lieten ze me vol trots zien. ‘Kijk maar effe opa’ en voor ik het goed en wel besefte, ging ik in duizelingwekkende vaart langs alle mogelijkheden van die dingen. Één voor één, dat nog net wel, maar met een snelheid waarvoor je in het verkeer minstens je rijbewijs moet inleveren.

En nou is er al weer eentje bijgekomen, zo’n aaiding bedoel ik. Zo’n ding waarvan mijn ouders en grootouders zouden zeggen: ‘Zoiets hadden wij vroeger ook. Dat heette toen een lei. En met een griffel, een soort hard potlood, kon je daar op schrijven en tekenen’.

Ik zag laatst de directeur van Ons Net Eindhoven bij een demonstratie in De Mortel ook zo’n ding gebruiken. “Kijk”, zei hij, en hield zijn aailei omhoog, “als ik deze app aanraak, kan ik van hieruit thuis mijn HD-recorder inschakelen om een TV programma op te nemen.” Vergeefs tikte hij op het ding. En nog een keer, en nog een keer, maar het hielp niet. Een van zijn technici schoot hem te hulp. Na enig onderzoek kwam de app uit de mouw: de batterij was zowat leeg. Ja, daar helpt zelfs geen aaigriffel tegen.

Martin