Terug naar de toekomst
Enkele maanden geleden heb ik
u deelgenoot gemaakt van mijn
verlangen om eens wat meer te
weten te komen over die aaidingen
die zo volop in onze
maatschappij zijn ingeburgerd.
Aaipet, aaifoon en aaipot, en
hoe ze allemaal ook mogen heten.
En iedereen gebruikt ze elke
dag.
Mijn kleinkinderen lieten ze me
vol trots zien. ‘Kijk maar effe
opa’ en voor ik het goed en wel
besefte, ging ik in duizelingwekkende
vaart langs alle mogelijkheden
van die dingen. Één voor één, dat nog net wel, maar met
een snelheid waarvoor je in het
verkeer minstens je rijbewijs
moet inleveren.
En nou is er al weer eentje bijgekomen,
zo’n aaiding bedoel
ik. Zo’n ding waarvan mijn ouders
en grootouders zouden
zeggen: ‘Zoiets hadden wij
vroeger ook. Dat heette toen
een lei. En met een griffel, een
soort hard potlood, kon je daar
op schrijven en tekenen’.
Ik zag laatst de directeur van
Ons Net Eindhoven bij een demonstratie
in De Mortel ook zo’n
ding gebruiken. “Kijk”, zei hij,
en hield zijn aailei omhoog, “als
ik deze app aanraak, kan ik van
hieruit thuis mijn HD-recorder
inschakelen om een TV programma
op te nemen.” Vergeefs
tikte hij op het ding. En nog een
keer, en nog een keer, maar het
hielp niet. Een van zijn technici
schoot hem te hulp. Na enig onderzoek
kwam de app uit de
mouw: de batterij was zowat
leeg. Ja, daar helpt zelfs geen
aaigriffel tegen.
Martin