Midwinter

Het noodlot joeg de vier mannen met hun scheepje de haven uit. Buitengaats wachtte hen een woelige zee en een stormachtige gure wind. Al snel verloren ze de controle over hun scheepje; wind en stromingen bepaalden snelheid en richting. In de lange winternacht verloren ze gevoel van plaats en tijd. Het begon rondom te kraken, ze bleken tussen ijsschotsen terechtgekomen te zijn Na enige tijd zaten ze muurvast in het opdringende ijs. Toen hun scheepje begon te kraken zijn ze toch maar op het ijs geklommen Bij de vlagen van maanlicht zagen ze iets wat op een kust leek. Moeizaam gingen ze die kant op, onderwijl geteisterd door hagelbuien. Het bleek een kaal rotsachtig stuk land te zijn dat boven de ijsschotsen uitstak. Van hun scheepje was niets meer te bekennen. Uitgeput stonden ze in de koude wind te kleumen, niet wetende waar nu heen te gaan. Even brak het wolkendek, er leek een ster op hen af te komen. Een wonderlijk geluid en veel licht omringden hen. De kou werd uit hun botten gejaagd. Ontelbaar vele keren vloog de zon voorbij. Toen werden ze in de sneeuw teruggeworpen. Het was weer nacht en er stond een koude wind. Al lopend kwamen ze bij een afdakje dat boven de sneeuw uitstak. Onder het afdakje was zelfs een bank waarop ze gingen zitten om bij te komen van hun wederwaardigheden. Na enige tijd kwam er een groot geel rijtuig, de deuren gingen open en ze werden binnen gewenkt. De koetsier gebaarde hen om te gaan zitten, deed de deur dicht, sprak een spreuk uit en reed verder. Aan het eind van de rit waren ze in een gezellig plaatsje aangekomen. De koetsier gebaarde hen dat ze uit moesten stappen. Ondanks het waarschijnlijk late uur waren er toch nog tamelijk veel mensen op straat. De vier mannen werden herhaaldelijk met de spreuk van de koetsier begroet. Ook in de herberg waar ze uiteindelijk mochten overnachten kregen ze de spreuk weer te horen. Volgens mijn woordenboek was de vertaling van de
spreuk: Plezierige feestdagen en een goed begin van het nieuwe jaar!

KOOS