Waarneming

Vorig weekend zijn we voor familiebezoek naar Zeeland geweest. Het was een geweldig mooie dag en het verkeer was ook probleemloos. Kijkend naar de mooie bomen in het Brabantse landschap, kwam er een herinnering bij me op. Die vertelde ik meteen aan mijn vriendin: als kind kreeg ik op een gegeven moment kleurpotloden en een verfdoosje. Mijn ouders hadden het destijds niet zo erg breed, dus het waren maar een stuk of zeven potloden en ook het verfdoosje bevatte maar een stuk of vijf verschillende verftabletjes. Daar ben ik natuurlijk mee aan het “werk” gegaan.
Al doende kwam ik tot de teleurstellende ontdekking dat er in de natuur veel meer variaties in de kleuren waren dan wat ik met potlood of verf kon maken, mijn ouders konden me er ook niet veel over vertellen en mijn schooljuf ook niet. Pas veel later op de HTS leerde ik in de lessen verlichtingstechniek over de kleurendriehoek en het mengen van lichtkleuren.
Mijn vriendin zei: typisch zo’n herinnering voor jou met die technische dingen en zo. Maar zij heeft het werken met kleuren op de tekenacademie grondig moeten leren en had een moeder die haar hele leven met kleur en structuur bezig is geweest.
Voor het vastleggen van de kleuren van mooie dingen en landschappen heb ik het later maar gezocht in de fotografie: op dia’s en tegenwoordig vaak op kleuren (negatief) film.
Digitale fotografie trekt mij nog steeds niet aan; ik vind het nog steeds niet zo goed als wat ik met mijn spiegelreflex camera kan bereiken. Maar och een mens mag op sommige terreinen toch wel wat conservatief zijn?

KOOS