De Nederlandse Ontwerp Week

Als u dit leest is het feest al weer voorbij, maar de resultaten blijven nog lang hangen. Waar ik het over heb? Over de Nederlandse Ontwerp Week. Of de Dutch Design Week, zo u wilt.
Een van de dingen die me als kind zeer zeker zou hebben aangesproken is natuurlijk het Broodje Poep verhaal. In de jaren zeventig was er op tv de Stratenmaker Op Zee show waar dit onderwerp regelmatig de revue passeerde. En het werd ook nog eens enorm uitvergroot door ome Willem en de Deftige Dame, tot groot genoegen van de veelal jonge kijkers.
Nu leerde ik op de DDW dat die attributen die wij doorgaans achteloos wegspoelen toch een beter leven verdienen en hergebruikt kunnen worden. Niet door ze met zout en peper en wat ketchup tot een smeerbaar broodbeleg te maken, maar toch. Als je in het kleine hokje een donatie in deze vorm deed, kreeg je er een smakelijk broodje voor terug. Nu ik tot de wat oudere jeugd behoor, heb ik deze lekkernij toch maar vriendelijk afgewezen om te voorkomen dat mijn beleving wat al te onstuimig zou eindigen met het langs de verkeerde kant weer afscheid nemen van het broodje.
Ook Halloween houdt velen van ons steeds meer bezig. Fantastische taferelen hebben we kunnen zien. En dan bedoel ik letterlijk fantastisch. Een werkelijk prachtige fantasiewereld. Onze Frank doet er verderop in ’t Brierke verslag van in beelden. Kijk zelf maar.
En nu las ik dat er in de nabuurwijk alweer gewerkt wordt aan een kerstshow met licht en geluid. Ook leuk om eens te gaan kijken. En luisteren natuurlijk.
De show duurt 15 minuten waarvoor de programmeur maar liefst 10 uur per minuut show heeft zitten ploeteren om die perfectie te bereiken. Petje af voor zoveel toewijding. Maar ook voor zoveel talent.
Want talent hebben we in onze brainportregio meer dan gemiddeld. Een onvoorstelbare hoeveelheid ontwerpen maken ons leven makkelijk en vooral ook aangenaam. Dan is het natuurlijk wel jammer dat sommige mensen dat niet altijd waarderen.
In de jaren vijftig kregen alle huishoudens in Eindhoven een mooie, gestandaardiseerde vuilnisbak. Tot dan toe werd het huisvuil in emmers, teilen, kartonnen dozen en dergelijke aan de straat gezet. Met veel stank en overlast tot gevolg.
Later werd die metalen vuilnisbak vervangen door de kliko. En voor flatbewoners kwamen ondergrondse containers. Heel vernuftig uitgedacht met een valluik waar precies een vuilniszak in past en dat je met een pasje kunt bedienen.
En toen snapten sommige mensen het niet meer. Ze wisten niet dat je dat luik openmaakt met een pasje. Als het luik niet opengaat is de container vol en kun je de zak er gewoon naast zetten, denken ze.
En toen hadden we weer die tijd terug van rommelige aanblik, aangevreten zakken door zwerfkatten en dito ratten, waardoor de omgeving stinkt en we er met een grote boog omheen lopen. Een van onze wijkbewoners maakt er terecht een punt en een foto van.
In mijn jonge jeugd leerde ik een spreekwoord wat nog steeds van toepassing is: Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet!

Martin