Zwaaien
Elke ochtend onderneem ik weer een nieuwe poging
voor het raam van de kleuterklas. De eerste weken
op school was hij niet voor het raam weg te slaan, zo
enthousiast zwaaide hij naar me…. ‘Dag mama’,
handkus, tot straks, zwaai, zwaai, zwaai, nog meer
zwaaien en uiteindelijk ingrijpen van de juf. En dan
ging ik met een voldaan gevoel naar huis. Nu enkele
maanden later snap ik zelf ook niet helemaal waarom
ik het steeds blijf proberen, want als hij eenmaal de
klas in verdwijnt, lijkt hij mij, zijn lieve mama, ineens helemaal vergeten te
zijn. En ik sta daar dan voor spek en bonen voor het raam met mijn arm paraat
in de zwaaihouding, totdat meneer misschien eens tijd heeft om nog
even te zwaaien.
Links en rechts van me verschijnen papa’s en mama’s die schijnbaar nog wel
gemist worden. Heel natuurlijk verloopt zo’n proces; de kinderen staan in de
klas alert te wachten, binnen een mum van tijd matchen ze met elkaar en
zwaaien braaf. Ik snap daar helemaal niets van. Vaak sta ik als eerste en
meteen ook als laatste voor het raam. Maar zoonlief heeft het vooral druk
met conversaties, spin ontleden, speelgoed bekijken en stoer doen.
Via andere kinderen probeer ik nog wel eens contact te krijgen met hem. Ik
gebaar dan dat ze hem even moeten aanstoten, waarna hij geërgerd mijn
richting op kijkt met een blik van: BEN BEZIG!
Uiteindelijk geef ik maar op, de juf wil ook eens met de les beginnen, maar
op dat moment lijkt het voor onze smurf de ideale tijd om eens naar buiten te
kijken en krijg ik na schooltijd op mijn mieter omdat ik niet voor het raam
stond om te zwaaien. Wat denkt hij nou, dat deze invisible woman daar een
kwartier lang halstoeren uit gaat halen om een glimp op te vangen, terwijl hij
op het zwaaimoment rustig in een eekhoornboek zit te bladeren?! Sommige
kinderen zwaaien wel, enkele niet heb ik nu geleerd.
Maar niet alleen het zwaaien wordt minder, ook met de kusjes wordt hij al
zuiniger. Ik snap dat je zuinig bent met je voorraad kusjes als je ouder wordt,
maar geldt dat ook voor mama’s? Blijkbaar wel, want laatst kreeg ik zowaar
alleen een handkus met daarbij de vastbesloten mededeling: “Zo, daar moet
je het de hele ochtend mee doen!” Net zoals het raamzwaaien merk ik op
deze momenten hoe snel hij groter wordt en dat ik daar als mama eigenlijk
nog helemaal niet aan toe ben.