logo 't Brierke
park
Februari 2007
 
--> vaste rubrieken <--
--> en verder <--

Zwaaien

Elke ochtend onderneem ik weer een nieuwe poging voor het raam van de kleuterklas. De eerste weken op school was hij niet voor het raam weg te slaan, zo enthousiast zwaaide hij naar me…. ‘Dag mama’, handkus, tot straks, zwaai, zwaai, zwaai, nog meer zwaaien en uiteindelijk ingrijpen van de juf. En dan ging ik met een voldaan gevoel naar huis. Nu enkele maanden later snap ik zelf ook niet helemaal waarom ik het steeds blijf proberen, want als hij eenmaal de klas in verdwijnt, lijkt hij mij, zijn lieve mama, ineens helemaal vergeten te zijn. En ik sta daar dan voor spek en bonen voor het raam met mijn arm paraat in de zwaaihouding, totdat meneer misschien eens tijd heeft om nog even te zwaaien.

Links en rechts van me verschijnen papa’s en mama’s die schijnbaar nog wel gemist worden. Heel natuurlijk verloopt zo’n proces; de kinderen staan in de klas alert te wachten, binnen een mum van tijd matchen ze met elkaar en zwaaien braaf. Ik snap daar helemaal niets van. Vaak sta ik als eerste en meteen ook als laatste voor het raam. Maar zoonlief heeft het vooral druk met conversaties, spin ontleden, speelgoed bekijken en stoer doen.

Via andere kinderen probeer ik nog wel eens contact te krijgen met hem. Ik gebaar dan dat ze hem even moeten aanstoten, waarna hij geërgerd mijn richting op kijkt met een blik van: BEN BEZIG!
Uiteindelijk geef ik maar op, de juf wil ook eens met de les beginnen, maar op dat moment lijkt het voor onze smurf de ideale tijd om eens naar buiten te kijken en krijg ik na schooltijd op mijn mieter omdat ik niet voor het raam stond om te zwaaien. Wat denkt hij nou, dat deze invisible woman daar een kwartier lang halstoeren uit gaat halen om een glimp op te vangen, terwijl hij op het zwaaimoment rustig in een eekhoornboek zit te bladeren?! Sommige kinderen zwaaien wel, enkele niet heb ik nu geleerd.

Maar niet alleen het zwaaien wordt minder, ook met de kusjes wordt hij al zuiniger. Ik snap dat je zuinig bent met je voorraad kusjes als je ouder wordt, maar geldt dat ook voor mama’s? Blijkbaar wel, want laatst kreeg ik zowaar alleen een handkus met daarbij de vastbesloten mededeling: “Zo, daar moet je het de hele ochtend mee doen!” Net zoals het raamzwaaien merk ik op deze momenten hoe snel hij groter wordt en dat ik daar als mama eigenlijk nog helemaal niet aan toe ben.